در ولایت سمنگان ولسوالی رویی دوآب چی ميگذرد

در ولایت سمنگان ولسوالی رویی دوآب چی می گذرد

سه شنبه 26 اوت 2008, نويسنده: احمدی
رویی دوآب یکی از ولسوالی های پر نفوس ولایت سمنگان بوده که نفوس آن 120000 و دارای 320 قریه است که از آن جمله 18 قریه مرکزی بوده می باشد. پیشه اکثریت مردم زراعت و مالداری بوده و از پول عایدات زراعتی و مالداری امرار حیات و بقا میکنند.
این ولسوالی دارای سه قوم عمده تاتار ، حبش و هزاره میباشد که به زبان فارسی تکلم می کنند و اکثریت آنها را قوم تاتار تشکیل می دهد.
مردمان این ولسوالی مظلوم و بی نان و بی آب هستند که منتظر کمک خورد و ریزه دولت اند و در طول سالها متمادی دولت هیچ کمکی یا اقدامی برای این مردم مظلوم نکرده است در حالیکه میلیون ها دالر بنام بودیجه اختصاصی برای ولایات جنوبی مانند جلال آباد ، پکتیا ، پکتیکا ، قندهار و هلمند داده می شود. آیا این انصاف است؟
ولسوالی رویی دوآب دارای چند مکتب محدود بوده و در سرتاسر ولسوالی 5 کلنیک صحی با امکانات محدود که هیچ کمکی برای مریضان کرده نمیتواند و هر کدام از قریه ها الی کلنیک در حدود 50 کیلومتر فاصله دارد و مریضان توسط مرکب از راه های کوهستانی که آن هم در طول فصل زمستان به اثر برف باری امکان پذیر نمی باشد انتقال می يابند و بعدآ بدلیل امکانات محدود که تداوی درست وجود ندارد به مرکز ولایت فرستاده می شوند. اکثرآ مریضان در جریان راه به هلاکت می رسند که خود یک فاجعه شمرده می شود. حالا فکر کنید ولسوالی که دارای 320 قریه که هر قریه به قریه های کوچک دیگر تقسیم می شود و 120000 نفوس داشته باشد فقط 5 کلنیک صحی ویا چند مکتب محدود میتواند اکتفابخش باشد؟
مشکلات مردمان این ولسوالی بی حد و بی اندازه زیاد است اما مشکلات عمده آنها نداشتن آب آشامیدنی ، نداشتن سرک حتی بطور خامه ، و علف برای مواشی شان است که هیچ توجه در این قسمت صورت نگرفته است 90% مواشی مردم ولسوالی رویی دوآب بدلیل خشک سالی پی هم از بین رفته و برای مواشی علف و آب وجود ندارد این مردم سخت به کمک عاجل ضرورت دارند اگر تا رسیدن زمستان برای این مردم مظلوم کمک صورت نگیرد این مردمان بیچاره و مظلوم قربانی حوادث طبیعی خواهند شد که دولت مسئولیت آنرا خواهد داشت.
وضعیت امنیتی در این ولسوالی به کمک مردم 100% تامین بوده و مردم هم از امنیت راضی اند اما یگانه دلیل که موسئسات خارجی برای ساختن بند ، سرک ، پلچک ، کلنیک ، مکتب و غیر و غیره نمی روند این است که والی ولایت مذکور و نماینده مردم سمنگان در ولسی جرگه "مجلس نمایندگان" احمد خان که از قوم ازبک است نمی خواهند که در این ولسوالی باز سازی و پیشرفت ویا حد اقل بقای انسانی ادامه یابد و به موسئسات خارجی اینطور وانمود می سازند که گویا این ولسوالی نا امن است. شواهدی وجود دارد که وقتی موسئسات خارجی و شرکت های شخصی مخابراتی مانند روشن ، اریبا و افغان بیسم به حضور والی مراجعه کرده اند برای آنها اجازه رفتن به آن ولسوالی به دلیل نبودن امنیت داده نشده است.
احمد خان در جنگ های تنظیمی در سال های 1374- 1375 در این ولسوالی شکست های سنگین از طرف این مردم خورده بود و اکنون قصد های سابقه را گرفته و نمی خواهند که در این ولسوالی پیشرفت و ترقی صورت گیرد و به همان خصومت های سابقه سیاسی ، تنظیمی و قومی ادامه می دهند.
یکبار دیگر از دولت افغانستان ، دولتمردان و مسئولین خواهشمندیم تا در رابطه توجه جدی نموده و مسئولیت ایمانی و وجدانی خویش را که همانا کمک برای مردم غریب و بیچاره است اداء کنند.
در اخیر برای مردمان مظلوم و ستم دیده تمام افغانستان دست دعوا بلند نموده و آرزو بهتر شدن زندگی شان را از درگاه ایزد متعال خواهانیم.
نویسنده: احمدی
مآخذ كابل پرس